Two Perspectives on Heraclitus: Hegel and Nietzsche


Abstract views: 897 / PDF downloads: 578

Authors

DOI:

https://doi.org/10.5281/zenodo.7493736

Keywords:

Heraclitus, Hegel, Nietzsche, Being, becoming, history

Abstract

Unlike the Ionians, Heraclitus did not try to include becoming in Being, nor did he try to remove becoming from being the subject of Being, like the Eleans; his philosophical strategy is to present becoming itself as the only Being, to create a third and new line in the problem of Being and becoming. My primary purpose in this article will be to present how Heraclitus's thought, which resists categorization and has an ambiguous place in the canon, was handled by two different philosophers who, like Hegel, embraced the entire canon of the history of philosophy, or, like Nietzsche, who wanted to create his canon by destroying the previous one. In this direction, I will discuss the nature of the concept of becoming in Heraclitus and whether this becoming implies a Hegelian history that claims to cover everything and every moment and finds its goal in universality; or, as Nietzsche argues, it will be tried to show the superiority of Nietzsche's existentially inclusive interpretation over Hegel's speculative interpretation by comparing whether the time is an immoral and aesthetic phenomenon that finds its strength in contingency and aimlessness and while making this comparison, it will be tried to show how the differences between Hegel and Nietzsche open a door to contemporary discussions.

References

Adam, J. (2019). Antik Yunan’ın Din Öğretmenleri, çev. Özgüç Orhan, İstanbul: Pinhan Yayıncılık.

Althusser, L. (1995). Kapital’i Okumak, çev. Celal A. Kanat, İstanbul: Belge Yayınları.

Aristoteles. (1997). Gökyüzü Üzerine, çev. Saffet Babür, Ankara: Dost Kitabevi.

Arslan, A. (2017). İlkçağ Felsefe Tarihi Sokrates Öncesi Yunan Felsefesi, İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.

Beiser, F. (2019). Hegel, çev. Seçim Bayazit, İstanbul: Alfa Yayınları.

Deleuze, G. (2019). Spinoza Pratik Felsefe, çev. Alber Nahum, İstanbul: Norgunk.

Deleuze, G. (2016). Nietzsche ve Felsefe, çev. Ferhat Taylan, İstanbul:Norgunk.

Foucault, M. (2011). Felsefe Sahnesi, çev. Işık Ergüden, İstanbul: Ayrıntı.

Habermas, J. (1987). The Philosophical Discourse of Modernity, İng. çev. Fredercik Lawrence, Cambriedge: Blackwell Publishers.

Hegel, G.W.F. (2018). Felsefe Tarihi Thales’ten Platon’a Grek Felsefesi Cilt 1, çev. Doğan Barış Kılınç, İstanbul:Notabene.

Hegel, G.W.F. (1986). Tinin Görüngübilimi, çev. Aziz Yardımlı, İstanbul: İdea.

Heidegger, M. (2020). Hegel’in Tinin Fenomenolojisi, çev. Kaan Ökten, İstanbul: Alfa.

Herakleitos. (2018). Fragmanlar, çev. Cengiz Çakmak, İstanbul: Alfa Yayınları.

Nietzsche, F. (2019). Platon Öncesi Filozoflar, çev. Nur Nirven, İstanbul:Pinhan Yayıncılık.

Nietzsche,F. (2015). Yunanlıların Trajik Çağında Felsefe, çev. Gürsel Aytaç, İstanbul: Say Yayınları.

Nietzsche, F. (1996). Ecce Homo, çev. Can Alkor, İstanbul: Say Yayınları.

Nietzsche, F. (2017). Ahlakın Soykütüğü Üstüne, çev. Ahmet İnam, İstanbul: Say Yayınları.

Nietzsche, F. (2017). Böyle Söyledi Zerdüşt, çev. Mustafa Tüzel, İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.

Nietzsche, F. (2020). Tarihin Yaşam İçin Yararı ve Sakıncası, çev. Mustafa Tüzel, İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.

Soysal, Ö. (2011). Habermas ve Foucault: Evrenselcilik ve Öznellik Üzerine Bir Tartışma (Doktora Tezi). Ulusal Tez Merkezi: Tez No: 356252.

Spinoza. (2019). Ethica, çev. Çiğdem Dürüşken, İstanbul: Alfa Yayınları.

Published

2022-12-31

How to Cite

ŞEN, E. (2022). Two Perspectives on Heraclitus: Hegel and Nietzsche. POSSEIBLE, 11(2), 237–255. https://doi.org/10.5281/zenodo.7493736